*Wszedł za Khat *To co robimy?*Zapytał*

Lubisz konie*Spytał*

No to kiedyś będziemy musieli umówić się na konie*Powiedział*A może pójdziemy gdzie indziej nie obraź się ale nie che mi sie iść do pokoju życzeń*

Niem gdzie proponujesz*Spytał*

No bardzo chętnie*Powiedział*

*Rówineż wyszedł z PŻ*

* Nadal czytała, zgłębiając coraz co interesujące informacje. W pokoju panowała dość spokojna atmosfera. Ciekawe, która jest godzina? w pokoju życzeń nie było żadnego zegara. Oświetlały go tylko dwa magiczne żyrandole, dając wrażenie jakby był wieczór.Postanowiła posiedzieć tu jescze trochę i poczytać*

Emily już od dłuższego czasu znajdowała się w Pokoju Życzeń, dając sobie złudne poczucie bezpieczeństwa. Siedziała po turecku na środku pokoju wpatrując się w pięknie oprawione obrazy przedstawiające jej bliskich. Jej wzrok wędrował z obrazu do obrazu. Gdzie teraz byli? Jak im się wiodło? Jej wzrok spoczął na śmiejącej się z obrazu Inez, która gestykulowała żywo a jej oczy płonęły dawnym blaskiem. Towarzyszyła Emily w najpiękniejszych ale także tych najgorszych chwilach życia. Jej wzrok zatrzymywał się na kolejnych osobach- wesołej Sydney, rozmarzonej Wendy, jej rodzicach-za czasów kiedy byli razem, na rozmyślającym nad czymś Patem, uśmiechającym się Oliverze, trzymającym czerwonego goździka i na parszywym Syriuszu, na którego nie mogła patrzeć. Wampirzyca nie mogła pojąc w jaki sposób wszystko się rozpadło... Jej relacje z przyjaciółmi jak i cała szkoła nie istniały. Żyła z dnia na dzień, coraz bardziej osamotniona i osaczona przekleństwem-którego sama się podjęła. Tysiące myśli przezywające jej umysł zdawały się niszczyć ją od środka. Schowała twarz w dłoniach starając się ignorować tak bardzo irytujący śmiech postaci z obrazów. Zaszlochała cicho, lecz chwilę po tym otarła łzy.

Śmiech z portretów stawał się coraz głośniejszy. Dziewczyna miała wrażenie, jakby postacie wyśmiewały się z jej porażki, widząc ją teraz załamaną i zapłakaną w opuszczonej szkole. Nie pozwoli swojej psychice zrujnować się do końca. Szarpnęła się z podłogi i szybkim gestem rozłożyła ramiona na boki. Wszystkie portrety opady z hukiem na podłogę a zamieszkujące je postacie zaczęły krzyczeć i uciekać w poszukiwaniu schronienia. Już po chwili głuchą ciszę zakłócał tylko niespokojny, nierówny oddech wampirzycy, przerwany krzykiem dobiegającym z zewnątrz. Czy jej wyobraźnia płatała jej figle? To nie byłby pierwszy raz... Zacisnęła pięści odczuwając nacisk paznokci na twardą skórę.
-Pat?-Wyszeptała, choć mężczyzna nie mógł jej usłyszeć. Jak wyglądała? Czy mogła mu się pokazać? Że też nie miała innych zmartwień. Stała przez chwilę w bezruchu i w końcu odwróciła się w stronę wejścia, które otworzyło się przed Patem z cichym zgrzytem. Nie wiedziała co myśleć, ani tym bardziej co powiedzieć, lecz miała świadomość, że gdyby serce w jej piersi było wciąż żywe, odczułaby jego kołatanie. Czerwone pukle włosów opadały jej na ramiona kontrastując ze śnieżnobiałą cerą i mocnym makijażem, którym starała się ukryć zmęczenie ciągłymi problemami i problemy, z którymi, borykała się od dłuższego czasu. Rozchyliła usta by coś powiedzieć, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Chwilę później ściskała go już (chyba trochę za mocno). Ściskała prawdziwą osobę, która najprawdopodobniej przybyła do szkoły tylko ze względu na nią. Myśli chłopaka zdawały się krzyczeć, jednak nie zwracała na to najmniejszej uwagi.

Chyba nie sądził, że jest na tyle zdruzgotana i rozbita żeby pogrążać się w tej dramie. Rzuciła mu się na szyję, ot co. Własną matkę też ściskała niejednokrotnie jednak ta, w przeciwieństwie do niego nie miała w zwyczaju wpychania jej języka do ust. Emily gwałtownie się odsunęła. Zawsze była niestała w emocjach. Blokowała własne pragnienia, obawiając się konsekwencji. Westchnęła cicho i zacisnęła dłonie za plecami, by zatrzymać ich drżenie.
-Co tu robisz?-Spytała pół głosem jakby bała się, że ktoś ich usłyszy.-Po raz kolejny zdecydowałeś się utrudnić mi życie czy wpadasz na numerek po kilku miesiącach rozłąki?-Zapytała prosto z mostu wbijając oskarżające spojrzenie w mężczyznę. Cała Emily. Zawsze starała się zrzucić winę na kogoś innego. Przygryzła wargę starając się utrzymać kontakt wzrokowy.